Z poradnika urologa: Leczenie przedwczesnego wytrysku

Przedwczesny wytrysk

Jest to dysfunkcja, która dotyczy dużej grupy mężczyzn. Do niedawna był to temat nie poruszany, obecnie coraz więcej się o tym problemie mówi, prowadzone są nawet społeczne akcje uświadamiające.

Zbyt wczesny wytrysk może być rozpatrywany w trzech kategoriach.

Pierwsza to subiektywne odczucia mężczyzny, który uważa, że jego stosunek trwa zbyt krótko, jego osobistym dążeniem byłby dłuższy stosunek.

Druga kategoria jest względna i odnosi się do konkretnej pary, w której to kobieta nie może odnieść oczekiwanej satysfakcji ze stosunku z powodu zbyt krótkiego czasu trwania ( brak orgaznu, brak zadowolenia ).

Trzecia kwestia to ustalona definicja przez seksuologów mówiąca, że za przedwczesny wytrysk przyjmuje się czas trwania pełnej penetracji członka w pochwie poniżej jednej minuty.

Biorąc dane statystyczne około 15 – 40% mężczyzn miało by życzenie dłuższego stosunku.

Neurobiologicznie to takie neurotransmitery warunkują czas do wytrysku jak: serotonina, oxytocyna, dopamina.
Rozpatrywane są również czynniki genetyczne, jednak brak jest tu szerszych badań.

Mężczyźni z nadczynnością tarczycy, również maja tendencję do przedwczesnego wytrysku, po unormalizowaniu poziomu hormonów tarczycy często funkcja wytrysku wraca do normy.

Niskie poziomy prolaktyny i zbyt wysokie poziomy testosteronu sprzyjają wystąpieniu tej dysfunkcji.

Często istotny wpływ na przedwczesny wytrysk ma przewlekły stan zapalny stercza, leczenie przeciwzapalne poprawia ta dolegliwość.

Leczenie może przebiegać dwutorowo, terapia psychologiczna połączona z odpowiednimi ćwiczeniami oraz farmakoterapia.

Farmakoterapia opiera się w pierwszej linii na stosowaniu inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny, tu jest szeroka gama dostępnych środków łącznie najnowszą dapoxetyną dedykowaną szczególnie w tym schorzeniu.

Można stosować trójpierścieniowe leki przeciw deperesyjne, leki stosowane przy zaburzeniach wzwodu takie jak sildenafil i tadalafil.

Są również na niewielka skale prowadzone próby z innymi lekami.

Podstawowe jest jednak w tym schorzeniu gruntowne badanie urologiczne i badania hormonalne.