Z poradnika urologa:

Zaburzenia wzwodu

Rzeczywista częstość występowania zaburzeń wzwodu pozostaje nieznana, chociaż różne badania sugerują, że może się ona wahać między 7% a 10%. Bez wątpienia wzrasta ona z wiekiem odzwierciedlając różnorodność procesów fizycznych związanych ze starzeniem.
Erekcja jest głównie zjawiskiem pochodzenia naczyniowego, które jest pod kontrolą układu nerwowego. Polega na zwiększonym dopływie krwi tętniczej do ciał jamistych z jednoczesnym pełnym rozkurczem mięśniówki ciał jamistych i zahamowaniem odpływu żylnego. Czynniki te, w połączeniu z nierozciągliwą osłonką białawą, powodują wzrost ciśnienia wewnątrz ciał jamistych. Skurcze mięśni dna miednicy, szczególnie w czasie orgazmu, powodują wzrost ciśnienia wewnątrz ciał jamistych do wartości przewyższających ciśnie nie skurczowe, powodując dalszy wzrost sztywności członka.

Przyczyny w najgrubszym zarysie można podzielić na:

• psychogenne – nerwice w tym np. depresja,
• przepracowanie, przewlekły stres.
• neurogenne – np. stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroby rdzenia kręgowego.
• hormonalne – np. cukrzyca, choroby tarczycy
• krążeniowe – np. miażdżyca, choroby serca, nadciśnienie tętnicze

Ponad to czynnikami ryzyka są:

• choroby nerek – np. mocznica
• marskość wątroby
• palenie papierosów

W przypadku impotencji psychogennej czynnikami ryzyka są: lęki, kompleksy, urazowy przebieg inicjacji seksualnej, rygoryzm religijny, nadmierne ambicjonalne postrzeganie własnej roli seksualnej, niewiedza, preferencje homoseksualne.

Szczególnie negatywny wpływ na erekcję członka mają następujące leki:

• Psychotropowe
• Przeciwnadciśnieniowe
• Uzależniające np. alkohol, kokaina, heroina, morfina.
• Leki hamujące wydzielanie soków żołądkowych

Zanim dojdzie do całkowitego braku wzwodu objawami spadku potencji mogą polegać na niepełnym wzwodzie, jądra nie ulegają podniesieniu a przekrwienie moszny jest nieznaczne. Sam orgazm trwa krócej. Ilość skurczów cewki moczowej powodujących wytrysk nasienia spada do 1-2. Objętość ejakulatu zmniejsza się. Ograniczeniu ulega także siła wyrzucająca nasienie na zewnątrz, a tym samym zmniejsza się odległość na jaką ono wytryskuje.

Po ustaleniu przyczyny bezpośredniej zaburzeń wzwodu oraz oczekiwań chorego można ustalić sposób leczenia. Najbardziej rozpowszechnioną formą jest farmakoterapia. Począwszy od

• afrodyzjaków ( np. johimbina, wyciągi z korzenia żeń-szeń ) poprzez leki uspakajające,
• hormonalne ( preparaty testosteronu, hormon wzrostu, dehydroepiandosteronu –DHEA, gonadotropiny kosmówkowej ),
• środki wazoaktywne ( np. prostaglandyny, papaweryna we wstrzyknięciach do ciała jamistego )
• prostaglandyny
• sildenafil ( Viagra )
• apmorfina ( Uprima )

Istnieje możliwość stosowania również zewnętrznych aparatów próżniowych. Ich działanie polega na tym, iż próżnia wytworzona dookoła penisa powoduje przypływ krwi do ciał jamistych, dając efekt erekcji. Metody chirurgiczne polegają na wszczepieniu różnego rodzaju protez np. pneumatycznych, półsztywnych lub na poprawieniu dopływu krwi tętniczej do ciał jamistych.
Ważnym elementem leczenia psychogennych jest psychoterapia.